عریضه

اروغ میزند مدام این دل صاحب مرده

بی شک همین نیز خوشایند است برای خالی نبودنت

عریضه!

چه بودم من

چه هستم من

سزاوار چه می باشم

به جرم چه، نمی دانم

چرا اینگونه می تازد

چرا رنگش نمی بازد

چرا این جا چنین سرد و عبوس است

چرا این جا همش آشفته روز است

فقط دانم

نفس گم کرده راه خویش

نمی بیند به جز تشویش

در ششهای این درویش

امید بودن

بودنش امید به زندگی بود. می نازیدم به خودم که او را دارم. چون هیچ کس همچون او را نداشت. خرامان و شاد. خدا را بنده نبودم. اکنون دیگر نیست. ولی نبودنش نیز به من انرژی می دهد. هیچ کس باور ندارد. حتی خودش. که بودن و نبودنش همه چیزش به من انرژی می بخشد. نبودنش در عین حالی که مرا رنج می دهد انرژی نیز می بخشد. تا همیشه می مانم شاید که دوباره بتوانم بوی عرقش را بچشم. و خنده های مستانه اش را نه در رویا بلکه در واقعیت ببینم

زنده ام و زندگی می کنم به امید آن روز

full of empty

خالی از ناله ام

ناله ی بودنم

بودن خسته ام

خسته از هستنم

هستن خالی ام

باریدن شلاقی

باران خاطرات روانم را به ضرب گرفته

در نبودت

ببخشاید

دیشب خواب دیدم

از آسمان دلم گل سرخ می بارد

خدایم با دستان ظریفش به آرامی

در زمین دلم جوانه عشق می کارد

به امید لحظه ای زیبای عمرم

که خدای من را ببخشاید

(ببخشاید=شاید ببخشد)

یادگاری

بکش تو

بده بیرون

بکش تو

بده بیرون

.

.

.

خس خس سینه و درد شبانه ششهایم

تنها به یادگار مانده است

رقص تنها

وضع حمل جنین حرام شکمم

مرا تا رهایی حمل خواهد کرد

ولی بند این حرامزاده را عاشقم

می مانم

و هر سال در جشن تولدش به تنهایی با خود می رقصم

کاش بشود

بکش سرمه مرگ

بر دل پرخون پردرد

ولی بی رنگ

تا که شاید

بسپرد دردش به دست باد

دفن گردد دزد لبخند در ته مرداب

هیچ

و من بی تو از هیچم نمی نالم

نه از رفتن، نه از ماندن

و من هیچم نمی خواهم

چه می خواهم؟

نمی خواهم

به جز هیچی سراسر آه و دلتنگی

نمی ترسم که باشم یا نباشم

چه می دانی که از بودن پشیمانم

چرخنده

سنگ باش و سخت
سنگی بلند، سختی دراز
چرخی بنفش بخر در شهر مذاب
بنفش رنگ کن هر سنگ خار
بنفش می شود دنیای رنگین
حتی چوبه ی دار